23 Mart 2009 Pazartesi

HERŞEYE RAĞMEN VAZGEÇİLEMEYEN



http://www.klibiniz.com/tanju-okan/kadinim-video_ca259f715.html

Hiç bu kadar kendimle konuşmamıştım.Aylar oldu.Tam dokuz aydır düşünecek o kadar çok şey vardı ki hayatımda...Dokuz aydır,onüç yıldır yapmayı hep düşündüğüm ama içimde beslediğim ümitler nedeniyle yapamadığım yerdeyim.Artık ümitlerim yok.Hatta ümitlerimi dokuz ay önceki dönencede değil,ondan çok önce kaybetmiştim.Öyle acıydı ki ümidin tükenmesi.Sevginin tükenmesinden daha acı.Yüreğimde yeşertilen ümitler her seferinde aynı acımasız el tarafından zehirlenip solduruldu yıllarca.Yüreğim öyle nasır bağladı ki sonunda,ne ümitler yeşertebildi onu,ne de yakarışlar yumuşatabildi.Bugün geldiğim bu noktada,onüç yılımı mutsuz bir şekilde harcamamdan ya da vakti zamanında bu başlangıcı yaparak hayat çizgimi baştan sona değiştirmemden ziyade, haketmeyene neden haketmediği değeri verdiğimedir asıl pişmanlığım...Kendimi öyle kötü hissediyorum ki bazı yaşadıklarımı hatırladıkça...Allah'ım benim gibi bir insan...Nelere dayanmışım...Sevmek!Ne kadar hoş ve ne kadar mahvedici....Sevmek istemiyor insan bir daha, yaşananları hatırlayınca,duyunca ya da görünce...Ama sevgisiz bir anlamı var mı hayatın?Herşeye rağmen sevmek!Ne kadar yıpratıcı olsa da, sevmenin ve tabi ki karşılıklı sevilmenin vereceği mutluluğu ne verebilir ki insana başka!Dikenleri kanatsa da yüreğimizi...