Yosunsal İçsesler--1

Başımızda kavak yelleri esmiyor artık sevgili.Esmesini nasıl isteyip düşlesek de...

.

Biz,daha dünki çocuklar değiliz sevgili...

.

Pembe hayaller vardı bi zamanlar...Şimdi hayallerin ne pembesi kaldı,ne de yüreklerimizde zerresi.Hayaller,yerini dileklere bıraktı belki bir parça,kırık dökük mutluluk avuntuları besleyen...Ama ondan da eksiliyor zerre zerre,her gün yenip tükendikçe yaşam kesesinden...

.

Şimdi ne yapmalıyım,ne bekliyorsun sevgili?Dilimden dökülüvermesini mi,gerekli gereksiz sözcüklerin?

.

Ne çok şey bekliyoruz birbirimizden...Biz insanlar,ne garip yaratıklar oluyoruz bazen...Ne çok anlam yüklüyoruz,çoğunlukla haketmeyenlere...Egomuza nasıl da yenik düşüyoruz.Daha kendimizle baş edemezken,nasıl da başkalarını alt etmeye çalışıyoruz...

.

Çoğu zaman,kazanmaya çalışırken birbirimizi,kendi kuyumuzu kazıp,nasıl da kaybediyoruz karşımızdakini...

.

Aradığımızı bulamadıkça,nasıl da çırpınıyoruz.Nasıl da umutları başka türlü yeşertiyoruz.Nasıl da küllerimizden yeniden doğuyoruz sevgili...

.

Sevmenin mükemmelliği kadar,belki sevildiğini bilmenin hazzını yaşamak istedin...

.

Belki hala kavak yelleri esiyor senin başında sevgili...

.

Ne kadar da umutlar yeşertmiştim içimde halbuki...

.

Allah'ın büyüklüğüne bi kere daha nasıl da inanmıştım seni bulduğum gün oysa...

.

Nasıl da kumrular gibi olmayı istemiştim seninle...

.

Şimdi bıraktı hüzünlere yerini dileklerim...

.

Şimdi yenik düştüm birkez daha...

.

Bir kez daha döküldü...

.

Umut çiçeklerim.....